medycyna praktyczna dla lekarzy
medycyna praktyczna dla lekarzy
W ostatnich latach w sejmie polskim wygłaszano poglądy o potrzebie, a nawet konieczności uzyskiwania świadectwa zdrowia psychicznego przez osoby kandydujące na posłów, co budziło wiele różnych i sprzecznych emocji, takich jak zaskoczenie, rozbawienie, zaniepokojenie czy gniew.
Komentarz dr. med. Hanny Czajki z Wojewódzkiej Poradni Chorób Zakaźnych w Wojewódzkim Specjalistycznym Szpitalu Dziecięcym im. św. Ludwika w Krakowie
Tak jak inne świadczenia zdrowotne, także orzekanie i opiniowanie lekarz ma obowiązek wykonywać według wskazań aktualnej wiedzy, dostępnymi metodami i środkami zapobiegania chorobom, ich rozpoznawania i leczenia osób nimi dotkniętych, zgodnie z zasadami etyki zawodowej i należytą starannością.
Autorzy pracy zostali powołani, jako biegli specjaliści psychiatrzy, do wydania opinii sądowo-psychiatrycznej w prowadzonej przez prokuraturę rejonową sprawie, dotyczącej "narażenia na niebezpieczeństwo utraty życia" pacjentki oddziału dziennego tj. o przestępstwo z art. 160 § 2 k.k.
Wprowadzona w życie w 1995 roku ustawa o ochronie zdrowia psychicznego reguluje bardzo wiele zagadnień z omawianego zakresu i chociaż w swym pierwotnym tekście nie używa jeszcze terminów, takich jak „prawa pacjenta", to jednak od początku cechuje ją nowoczesne podejście do problemów chorych z zaburzeniami psychicznymi.
Prokuratura rejonowa zwróciła się do biegłych specjalistów psychiatrów z Kliniki Psychiatrii Sądowej Instytutu Psychiatrii i Neurologii w Warszawie o wydanie opinii w sprawie nieumyślnego spowodowania śmierci hospitalizowanego psychiatrycznie pacjenta (tj. o przestępstwo z art. 155 k.k.).
W poprzednich latach opinie sądowo-psychiatryczne dotyczące oceny postępowania personelu medycznego, a przede wszystkim lekarzy, były sporadyczne. Od czasu wprowadzenia do kodeksu postępowania karnego przepisów o pokrzywdzonym (art. 49–52 k.p.k.) i obowiązywania ustawy o prawach pacjenta, wyraźnie wzrasta zapotrzebowanie organów śledczych na opinie wydawane "w sprawie nieumyślnego spowodowania śmierci hospitalizowanego pacjenta" (tj. przestępstwo z art. 155 k.k. – najczęściej) lub "w sprawie narażenia pacjenta na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia" (tj. przestępstwo z art. 160 k.k.), względnie "w sprawie nieudzielania pomocy człowiekowi znajdującemu się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu" (czyli przestępstwo z art. 162 k.k.).
Do Kliniki Psychiatrii Sądowej Instytutu Psychiatrii i Neurologii (IPiN) w Warszawie w ostatnich miesiącach (na przełomie lat 2010 i 2011) wpłynęło kilkanaście zleceń sporządzenia opinii sądowo-psychiatrycznych (w zasadzie o charakterze abstrakcyjnym, chociaż sądy z urzędu przysyłały akta spraw), dotyczących potrzeby wyjaśnienia wątpliwości co do rodzaju zaburzeń neurastenicznych lub co do rodzaju i definicji szpitala psychiatrycznego.
W piśmiennictwie psychiatrycznym podkreśla się silny związek zachowań samobójczych z zaburzeniami psychicznymi, zwłaszcza psychotycznymi i depresyjnymi.
Sąd Rejonowy w K. powołał imiennie biegłych lekarzy specjalistów psychiatrów, zlecając im sporządzenie opinii w sprawie "narażenia w dniu (data przyjęcia) w szpitalu specjalistycznym w K. pacjenta Sławomira B. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia poprzez brak należytej opieki nad przyjętym na oddział psychiatryczny pacjentem Sławomirem B., czego skutkiem była śmierć samobójcza pacjenta".
Zadaj pytanie ekspertowi, przyślij ciekawy przypadek,
zgłoś absurd, zaproponuj temat dziennikarzom.
Pomóż redagować portal.
Pomóż usprawnić system ochrony zdrowia.
